Drama

met weemoed denk ik terug
aan dit gebouw dat zij bevolkten
de rollen die zij daar vertolkten
voor ons speelden
in zalen blauw   wit
grijs en zwart

in gangen   ruimten
nu verlaten
kleeft het drama
aan de wanden
van interactie
scènes   dans
monoloog en klucht

spiegels waarin zij zagen
hoe te bewegen
naar voorbeeld
van de docent
kijken levenloos
naar de kale vloer

studio’s waarin de stem
tot zang en dictie
werd gedrild
zijn verlaten
een piano
staat verstild

ik loop door gangen waar
een beeldenreeks vertelt
van hetgeen in jaren
werd gespeeld
als vrij product
of dommels festival

de kapel waar velen
de voltooiing vierden
met brevet en lofspraak
op hen toegesneden
met support van allen
die hen vereerden

trappenhuis met
portretten in jaareigen stijl
verhalen wie tezamen
de eindstreep haalden
een herinnering voor later
als zij bespelen het groot toneel
of zeggen hun caberette teksten
in dit land waar theater bloeit

ik werd geboeid
door de personen
die zij speelden
had het zelf ook gewild
eens te gast
was ik cressida’s vader
die troilus gaarne mocht
ik zag hem nu
in monologen
als ik oostpool
weer bezocht

het was goed
hier jaren te vertoeven
theater proeven
aan de bron
het afscheid nemen
stemt weemoedig
te weten dat ik
hier niet meer kom

de galerij portretten
zal als herinnering
mee verhuizen
naar nieuwe ruimten
die de oude sfeer
nooit zullen evenaren
een drama
het beleid van overheid